از معدود کشور هایی هستیم که احمقانه ترین سیاست های خارجی رو داریم. روابطمون با کشور های دیگه بر اساس سیاست "منافع ملی و دیگر هیچ" و اینکه ما نه دوست دائمی و نه دشمن دائمی داریم.دشمن تراشی های فعالانه،حماقت های پی در پی(حماقت به معنی واقعی کلمه)طوری که برای هرننه قمری و لو اینکه شیعه باشه و موافق ایدولوژی ما باشه کل مملکت رو می ریزم به هم و منافع ملیمون رو به خظر می اندازیم و عزت و شکوه ملی رو به باد می دیم.به جای اینکه با دقت و ووسواس فراوان در خاورمیانه که از نظر ژئوپولیتیکی بسیار حساسه،رفتار کنیم دست به کار هایی می زنیم که خنده دار است.همین کشورهایی حاشیه خلیج فارس رو اگر نگاه کنیم می بینیم که از نظر کشاورزی و منابع طبیعی فقیر مطلق هستند و کشور ما می تونست حداکثر بهره برداری رو از بازار مصرف این کشور ها استفاده کنه. تها معیار در سیاست خارجی یک کشور منافع ملی هستش و در غیر این صورت اون کشور جامعه ی متزلزلی خواهد داشت و گام به گام رو به فنا خواهد رفت.
